Deze stilte was zwaar. Het kwam omdat het niet nodig was. Bijna drie decennia lang had Catherine met dieren gewerkt: opvangcentra, reddingscentra, transport voor herplaatsingen en veldklinieken. Haar leven bestond uit lawaai, beweging en urgentie.
Er was altijd wel iets te doen, iemand te helpen. Nu was er alleen routine: waterkoker, notitieblok, tuin. Ze vulde haar dagen met kleine doelen om het verlies van het grote goed te maken.