Die avond terug in haar appartement voelde Stacey een diepe, langverwachte vrede. Haar gezellige kleine ruimte was nu vrij van meneer Perkly’s bemoeienis. Ze nestelde zich in haar favoriete stoel en keek naar de zachte gloed van de feeërieke lichtjes, een warmte die door haar heen straalde.
In de dagen die volgden, genoot ze van de eenvoudige geneugten van haar ruimte, van elke ochtendzon die door het raam naar binnen scheen en van elke rustige avond zonder het gewicht van de onzekerheid die boven haar hing. Stacey was thuis en voor het eerst voelde het echt permanent.