Hij vertelde zichzelf dat het gewoon ijzer en zout was, maar de stilte die volgde voelde waakzaam, bijna verwachtingsvol. Die avond, in de havenbar, was de lucht gevuld met gepraat. Een storm van geruchten en whisky.
Elias ving fragmenten op tussen het gerinkel van glazen, de ketting, de vermiste man, de zee die nam wat ze wilde. De barman, een zwaargebouwde man met armen als tonnen, leunde dichterbij toen Elias ernaar vroeg. “Ja, iedereen praat erover. De man die verdween, Edwins vader. De arme jongen heeft zich kapot gewerkt omdat hij achter hem aan wilde duiken, maar niemand liet hem zijn gang gaan.”