Edwin knikte en maakte zijn masker vast. “Hier wacht ik al een tijdje op.” Ze bewogen met stille precisie. Twee mannen bereidden zich voor op iets dat geen van beiden kon benoemen. Het gesis van samengeperste lucht vulde de lucht toen ze hun maskers sloten.
Even aarzelde Elias aan de rand van de boot, zijn ogen gericht op de horizon die nu oneindig ver weg leek. Toen kantelde hij naar voren. Twee lichamen sneden door het water en verdwenen in de diepte. De zee sloot zich om hen heen als koud glas.