De zee zag er die avond tam genoeg uit om er vertrouwen in te hebben. Een dun oranje lichtlint strekte zich uit over het water, het soort licht dat zelfs gebroken netten goud deed lijken. Elias stuurde zijn trawler in de richting van de dokken, neuriënd onder zijn adem, het zout drogend op zijn onderarmen.
Hij was nog nieuw in het dorp, drie maanden, misschien vier. Het soort buitenstaander dat wel een knikje kreeg maar geen gesprek, respect maar geen gezelschap. De oude vissers tolereerden hem, vooral omdat hij zijn liggeld op tijd betaalde en niet te veel praatte. Hier was dat genoeg.