Elias schopte dichterbij en richtte zijn zaklamp naar beneden. De straal verdween in het niets. De ketting ging verder en viel recht van de rand van een onderzeese klif. Hij daalde af in een zwartheid die zo compleet was dat het leek alsof het licht er helemaal in opging.
Een lang moment bewoog geen van beiden. Elias voelde het gewicht van de zee tegen zijn borst drukken en hoorde zijn eigen hartslag in zijn oren kloppen. Hij draaide zich naar Edwin toe. Hun ogen ontmoetten elkaar door het glas. Ze wisten allebei wat de ander dacht. Wat daar beneden wachtte, mocht niet gevonden worden.