Het was een verraderlijke duik, het soort duik dat geen ruimte liet voor paniek. De stroming trok en kronkelde rond hun benen en het plafond leek met elke meter lager te worden. Elias’ borstkas brandde van het gewicht van het water dat naar beneden drukte. Hij probeerde er niet aan te denken hoeveel lucht er nog in zijn tank zat.
Voor hem zwaaide en flikkerde het licht van Edwin, het enige referentiepunt in het eindeloze donker. Zijn bewegingen waren vastberaden. Dat was het enige wat Elias op de been hield. Dat, en de gedachte om het kind niet alleen in deze plek te laten verdwijnen.