Elias haakte een arm onder de oude man en haalde zwaar uit, zijn spieren gierden toen hij hem op het dek tilde. De man zakte in elkaar, hoestte, maar leefde nog. Elias hees zichzelf overeind en zakte naast hen in elkaar, met een zware borstkas. De lucht smaakte scherp en koud.
Edwin klampte zich vast aan de reling en trilde oncontroleerbaar. Lange tijd waren er geen woorden, alleen het geluid van de zee, die weer kalm was, alsof ze hen nog niet bijna had opgeëist. Elias sloot zijn ogen en liet de wereld om zich heen tot rust komen. Ze hadden het gehaald, maar ternauwernood.