Tegen de tijd dat ze de kust bereikten, was het licht zacht en goudkleurig geworden. De dorpelingen wachtten, aangetrokken door het geluid van de motor en de aanblik van drie ineengezakte figuren in de boot. Elias en Edwin trokken de oudere man de kade op, waar de verpleegster zich naar voren haastte met dekens en water. De menigte bleef zwijgend staan.
“Hij is zwak,” zei de verpleegster nadat ze zijn pols had gecontroleerd, “maar hij zal snel genoeg herstellen om weer te gaan klagen.” Opluchting verspreidde zich stilletjes door het dok. Edwin haalde trillerig adem, Elias wreef over zijn gezicht en de vissers in de buurt begonnen hun netten binnen te halen alsof de dag eindelijk weer normaal was.