Die avond zaten ze met z’n drieën buiten Elias’ hut met uitzicht op zee. Stoom steeg op uit hun kommen met stoofvlees en droeg de geur van vis en uien door de zoute lucht. Edwins vader sprak als eerste, zijn stem zacht maar vast.
“Het was geen schat,” zei hij. “Het was onderdeel van een oude zeeblokkade. Die kettingen werden tijdens de oorlogen over baaien gelegd om vijandelijke schepen tegen te houden. Het moet achtergelaten zijn, begraven tot de getijden het weer blootlegden.” Elias staarde naar de horizon waar het water zwak glinsterde in het maanlicht.