“Dus dat is alles wat het was,” zei hij. “Een stukje ijzer en geschiedenis dat ons allemaal op scherp houdt.” Edwin glimlachte flauwtjes. “Nu weten we tenminste wat daar beneden is. De boten kunnen uit de buurt blijven.” Elias knikte. Daarna aten ze rustig met z’n drieën, de golven zachtjes kabbelend onder hen.