De oudste, met een grijze baard en een zonnesteek, wees met een trillende hand naar de ketting. “Ben je gek geworden?” zei hij. “Wil je de zee over ons allemaal laten neerdalen?” Elias knipperde met zijn ogen, terwijl hij nog steeds een van de verroeste schakels vasthield. “Het is een ketting,” zei hij gelijkmatig. “Waarschijnlijk van een wrak. Meer niet.”
De ogen van de man vernauwden zich. “Dan ken je deze plek nog niet.” De anderen knikten grimmig. Een van hen spuugde in het zand. “Dat hebben we de vorige ook verteld. Hij luisterde ook niet.” Elias fronste. “De laatste?” De grijsbebaarde man aarzelde en zuchtte toen.