Misschien ben ik het soort moeder geworden waar mensen van weglopen. De gedachte zonk als een steen in haar borst. Ze drukte haar hand voor haar mond en fluisterde in de leegte: “Ik probeerde alleen maar te helpen.”
Maar hoe langer ze daar zat, hoe meer het verdriet verhardde tot iets scherps. Haar blik ging naar de klok die gelijkmatig boven het fornuis tikte. Dezelfde klok die elke schoolochtend had gemeten, elk verhaaltje voor het slapengaan, elke keer dat ze alles had laten vallen om er te zijn als Lisa belde.