Ik was er altijd voor hen, dacht ze bitter. Elke keer als ze me nodig had. Elke keer dat ze te laat was. Elke doktersafspraak, elk schoolproject, elke vergeten lunchbox. En dit is hoe ze mij behandelen?
Haar borstkas steeg en daalde nu sneller. “Je verdwijnt dagenlang, neemt je telefoon niet op en gaat dan gewoon… weg zonder iets te zeggen?” Haar stem kraakte, maar ze stopte niet. “Nee. Deze keer niet.” Ze stond abrupt op en duwde de stoel met een schraapbeweging naar achteren. Het geluid was te hard in de stille keuken, maar het bracht haar op de een of andere manier tot rust. “Niet meer wachten bij de telefoon,” zei ze onder haar adem. “Niet meer handig zijn.”