De rest van de ochtend verliep op zijn rustige manier: de kinderen werden naar school gebracht, de was rolde in de machine, de radio zoemde langzaam door het huis. Soms vroeg ze zich af hoe ze ooit zoveel geluk had gehad, dat het gelach van haar kleinkinderen vier dagen per week haar huis vulde. Het gaf haar een doel. Het gaf haar rust.
En hoewel Lisa vaak zei: “Mam, je hoeft dit allemaal niet te doen,” geloofde Helen nooit dat het een last was. Het was wat ze wist, waar ze goed in was. Dingen stabiel houden. Maar Lisa was niet stabiel. Ze had een manier om het leven te laten aanvoelen als een stormloop van half afgewerkte gedachten en uitgestelde verontschuldigingen.