Ze stemde ermee in om Helen te helpen bij haar controle in het ziekenhuis, om vervolgens op het laatste moment af te zeggen. “Ik ben het helemaal vergeten,” zei ze dan, haar stem snel, afgeleid. “Ik maak het volgende week wel goed.” Volgende week kwam nooit. Eén keer beloofde ze Emma van school te halen, maar Helen ging uiteindelijk zelf na een bezorgd telefoontje van de lerares.
Toen Lisa eindelijk kwam opdagen, lachte ze het weg. “Oh, je bent te goed, mam. Wat zou ik zonder jou moeten?” Helen glimlachte, maar die nacht lag ze langer wakker dan normaal. Het was niet zo dat Lisa wreed was. Ze was gewoon onzorgvuldig met tijd, met woorden, met andermans vastigheid. Helen vertelde zichzelf dat het uitputting was, de stress van werk en ouderschap.