Begon Helen uit te leggen, maar Lisa knikte alleen maar langzaam. “Ongelukken gebeuren,” zei ze. Ze knielde naast Jake en streek zijn haar naar achteren. “Gaat het, maatje?” Hij knikte, nog steeds snuivend. Lisa wendde zich met een kleine, beleefde glimlach tot haar moeder. “Het gaat goed, mam. Maak je geen zorgen.” Maar de manier waarop ze het zei, gaf Helen een ongemakkelijk gevoel.
Later die avond, toen iedereen naar huis was, zat Helen in haar stille keuken naar het schone aanrecht te staren waar de vaas had gestaan. Het geluid van het breken ervan weerklonk in haar gedachten. Net als Lisa’s stem. Kalm. Afstandelijk. Het was geen woede die Helen van streek maakte, het was onverschilligheid.