De leeuw bewoog niet. Dag na dag lag hij tegen de uiterste hoek van het verblijf gedrukt, zijn gouden manen dof geworden door stof en verwaarlozing. Eten bleef onaangeroerd, tenzij het recht voor zijn neus werd gegooid, en zelfs dan at hij maar mondjesmaat. Met elk uur dat verstreek, leek zijn kracht af te nemen.
Verzorgers fluisterden op korte toon en bespraken verdoving, hun stemmen waren dringend. Er was iets mis. Zijn ribben begonnen zichtbaar te worden onder zijn huid en erger nog, een zwelling duwde tegen zijn zij – een onnatuurlijke knobbel die zelfs de meest ervaren onder hen onzeker maakte. De koning van de troep zag er gebroken uit.
Bezoekers verzamelden zich bij het glas, hun gepraat was gedempt, hun glimlach haperde. Kinderen stelden vragen die hun ouders niet konden beantwoorden. Een van hen, een jongen, drukte zijn kleine handen plat tegen de barrière. Zijn stem was nauwelijks een fluistering, maar toch drong het door de stilte heen. “Papa… waarom wil hij niet opstaan?”