“Pap, hij blijft nooit zo,” mompelde Noah. “Zelfs niet één keer. Weet je nog afgelopen winter, toen het sneeuwde? Hij liep de hele tijd buiten rond. Zelfs toen ging hij niet zomaar liggen.” Daniel wilde tegensputteren, maar de herinnering raakte hem ook. Hij kon zich de leeuw nog zo voor de geest halen, ijsberend door de vrieskou, met wit bestofte manen, weigerend om zich door het koude weer te laten afremmen.
Vergeleken daarmee voelde de stilte van vandaag zwaarder. Vreemder. Toen ze na de lunch terugkwamen, was de menigte uitgedund, maar King had zich niet verroerd. Andere leeuwen strekten zich uit, geeuwden, worstelden zelfs in de buurt van de voederplaats, maar hij bleef in de hoek. Noah drukte zich weer tegen de reling, met bleke wangen. “Zie je? Hij beweegt nog steeds niet.”