Elke zaterdagochtend hield Daniel de kleine hand van zijn zoon vast als ze door de hekken van de dierentuin liepen. De routine was heilig geworden in hun leven, een rustpunt waar de zorgen van de week naar de achtergrond verdwenen.
Ze passeerden altijd de kleine groep zwerfhonden die bij de dienstpoorten rondhingen, honden aan wie de verzorgers soms restjes gaven als er geen bezoekers waren. Noah remde vaak af om naar ze te kijken, nieuwsgierig, maar Daniel gaf dan een zacht rukje en herinnerde hem eraan: “Kom op, kampioen. Ik weet waar je echt wilt zijn.”