Ben gaf hem een flauwe, vermoeide glimlach, maar zijn ogen bleven op King gericht, alsof de woorden van de jongen meer waarheid bevatten dan een van hen wilde toegeven. Ben trok Daniel op een late namiddag apart, met een ernstige uitdrukking.
Noah was ingedommeld op een bankje vlakbij, met zijn hoofd tegen zijn vaders arm, maar Daniel ving elk woord op. “We hebben geen keuze meer,” zei Ben zachtjes. “Als King ons niet in de buurt laat komen, moeten we hem verdoven. Hij verliest snel gewicht en die zwelling gaat niet weg. Het wordt nijpend.”