De controlekamer barstte uit in lawaai. Wachters verdrongen zich rond de monitoren, stemmen overlapten. “Wat was dat? “Spoel het nog eens terug, langzamer deze keer.” “Het bewoog, ik zweer het.” De beelden werden beeldje voor beeldje afgespeeld, de zwarte vorm die vastzat in de kaken van King trilde lichtjes voordat hij werd neergezet.
“Het leeft,” mompelde een van de bewaarders, zijn gezicht bleek. De kamer werd koud. Een leeuw die voedsel bewaakte was één ding. Maar een leeuw die een levend wezen bewaakt, dat had nog nooit iemand gezien. Ben drukte zijn handpalmen tegen de console, zijn kaak strak. “We moeten het daar weghalen. Wat het ook is, het zal zo niet lang overleven.”