Ze was begin vijftig, met grijze strepen in haar vastgebonden haar, en ze droeg zichzelf met een rustig zelfvertrouwen. Daniel merkte hoe zelfs de andere verzorgers rechter leken te staan als ze langsliep.
Ze stapte naar de rand van de kijkruimte, geen dartpistool, geen eten – alleen haar stem. “Rustig maar, jongen,” riep ze, rustig en laag. Het geluid rolde zachtjes over het hol. King’s oren spitsten zich. Zijn ogen schoten omhoog. Voor het eerst in dagen hield het gebrul op.