Noah drukte zich dichter tegen het glas, zijn hart klopte. “Papa… hij kent haar,” fluisterde hij. Margaret hurkte en hield haar bewegingen afgemeten. “Het is goed, King. Ik ben hier. Niemand zal je pijn doen.” Haar toon was kalm, alsof ze tegen een oude vriend sprak. De leeuw verschoof, de gespannen agressie in zijn schouders verslapte, al was het maar een klein beetje.
Even hield de menigte haar adem in. De hoop steeg. Het was alsof de jaren tussen hen waren opgelost en de band weer opdook als een sintel die weer vlam vatte. King’s hoofd zakte, zijn ogen alleen op haar gericht.