Kings hoofd draaide naar hem toe, een laag gerommel steeg op in zijn borstkas, maar Margarets stem sneed er doorheen, scherp maar rustgevend. “Ogen op mij gericht, jongen. Blijf bij me.” Ben knielde, zijn handen trilden toen hij het frêle lichaam in zijn armen nam. Voor een hartslag leek de wereld te bevriezen.
Toen kwam King met ontblootte tanden naar hem toe, maar Margaret stapte naar voren, met een stem van staal. “Nee. Bij mij.” Op de een of andere onmogelijk manier bleef de leeuw op haar gericht. Zijn amberkleurige ogen brandden, zijn borstkas zwol, maar hij bewoog niet.