Iets verschoof. King’s lichaam verslapte, de spanning in zijn schouders smolt toen hij langzamer ging lopen. Hij drukte zijn grote hoofd tegen het glas, zijn amberkleurige ogen gericht op het fragiele bundeltje. De menigte viel stil, het gewicht van het moment viel als een stilte. Noah drukte een hand tegen het glas voor hem en fluisterde net hard genoeg zodat zijn vader het kon horen.
“Zie je, pap? Hij wilde alleen weten of het veilig was.” Daniel slikte en trok zijn zoon dicht tegen zich aan. “En nu weet hij het.” King rommelde nog een laatste keer, laag en diep, voordat hij zich terugtrok in zijn hoek – niet om te waken, niet om zich te verstoppen, maar om te rusten. Voor het eerst in dagen sloot hij zijn ogen, alsof hij eindelijk vrede had.