Apen en pinguïns lieten hem giechelen, de olifanten verdienden een pauze, maar King verankerde hun bezoeken. Daniel dacht er vaak aan hoeveel van de kindertijd van zijn zoon werd gemeten in deze zaterdagochtenden, in de manier waarop de fascinatie van een jongen zich vastklampte aan één enkele leeuw.
Toen kwam de dag dat er iets veranderde. King zat niet op zijn gebruikelijke plek bij de rots, zich koesterend in de zon alsof het zijn troon was. In plaats daarvan zat hij in de verste hoek, dicht tegen de muur gedrukt. Hij liep niet in de pas, tuurde de menigte niet af, zwiepte zelfs niet met zijn staart. Hij bewoog nauwelijks.