Noahs stappen vertraagden, zijn gezicht vertrok terwijl hij tegen de reling leunde. De jongen drukte zijn handpalmen tegen het glas en tuurde hard naar de bewegingloze figuur. “Pap…” fluisterde hij, de opwinding uit zijn stem verdwenen, vervangen door een strakke rand van bezorgdheid. “Wat is er mis met hem?”
Daniel hurkte naast hem en legde een hand op zijn schouder. “Misschien is hij gewoon moe, maatje. Zelfs leeuwen hebben luie dagen.” Hij probeerde nonchalant te klinken, maar zijn eigen ogen bleven hangen op de stille vorm in de hoek. De aanblik kwam niet overeen met het beeld van kracht dat hij gewend was.