Lucas had haar gedrag als vreemd bestempeld, de aanhoudende aanrakingen, de stille vragen, de manier waarop ze bij zijn spullen rondhing. Het had hem verontrust. Maar wat hij voor griezeligheid had aangezien, was iets heel anders geweest: een wanhopige moeder, op zoek naar een manier om te bevestigen wat haar hart al schreeuwde dat waar was.
Kiara was niet gladjes geweest. Ze was onhandig geweest, verwoed onder de oppervlakte. Haar instinct vertelde haar dat hij het was – haar baby, haar Lucas – maar dat instinct zou niet standhouden in de rechtszaal, zou haar man niet overtuigen en zou geen twintig gestolen jaren terugwinnen. Ze had bewijs nodig. Bewijs dat ze vast kon houden, kon laten zien en over kon schreeuwen als het nodig was.