De envelop arriveerde twee dagen later. Binnenin: de resultaten van een vaderschapstest. Haar vingers trilden toen ze de envelop openscheurde. Ze scande de pagina één keer. Toen nog een keer. Een overeenkomst. 99.99%. Haar lichaam kromp ineen. Ze liet zich hijgend op een stoel vallen. Haar baby. Haar zoon. Hij had al die tijd nog geleefd.
Tranen gierden door haar lijf, oncontroleerbaar en heet. Twintig jaar lang had ze zich het ergste voorgesteld. Van in menigten kijken en geesten zien. Nu had ze de waarheid in handen. Opluchting scheurde door haar heen, verblindend en scherp. En vlak daaronder – woede. Onverbiddelijke, vulkanische woede. Iemand had hem meegenomen. Hem grootgebracht. Noemde hem de hunne.