De Harrigans wachtten niet. Zodra Kiara de uitslag had ontvangen, pakten zij en James de auto en reden ze de nacht door. De weg vervaagde in stilte en werd alleen verbroken door Kiara’s scherpe ademhaling en James’ houvast aan het stuur. Ze hadden niet gebeld. Ze wilden de waarheid persoonlijk horen.
Lucas deed de deur open in zijn joggingbroek, suf en verward. “Mevrouw Harrigan?” vroeg hij met gefronste wenkbrauwen. Maar Kiara sprak niet. Ze sloeg snikkend haar armen om hem heen en kuste zijn wangen als een bezeten vrouw. “Mijn jongen,” fluisterde ze, steeds weer. “Mijn baby. Je bent van mij. Je bent altijd van mij geweest.”