“We waren op de laatste dag van de cruise,” ging Daisy verder. “Napels. Lucy was gelato aan het eten. Ik draaide me om en daar was hij, je zoon. Dat kleine jongetje dat achter ons aanliep alsof hij erbij hoorde. We zochten zijn ouders. We doorzochten de menigte. We vroegen zijn achternaam. Hij kon het zich niet herinneren.”
“Hij had niet eens een label bij zich,” zei Robert, zijn stem ruwer. “Geen achternaam. Geen hutnummer. Hij zei alleen dat hij Lucas heette. Tegen de tijd dat we ons realiseerden dat hij niet bij ons was, had het schip de haven al verlaten. We zaten vast. Denk je dat we het niet geprobeerd hebben?”