Daisy stapte dichterbij, tranen bedreigden haar stem. “We gingen naar de politie van Napels. Hebben aangifte gedaan. Ze zeiden dat als we niet meer wisten, hij in een weeshuis geplaatst zou worden. Gewoon weer een naamloos kind. Ik kon hem niet achterlaten. Hij was vier. Doodsbang. Dagenlang stil. Wat moesten we doen?”
“Ik smeekte Robert om hem mee naar huis te nemen,” zei ze, terwijl ze Kiara aankeek en haar stem brak. “We dachten dat we zijn familie misschien later zouden vinden. We hebben ons eigen papierwerk ingediend. We gaven hem een leven. We hielden van hem. Elke dag. Alsof hij van ons was, want na een tijdje was hij dat ook.”