De kamer was stil geworden. Lucas stond in het oog van de storm, zijn hart bonkte tegen zijn ribben. Zijn ogen sprongen van gezicht naar gezicht, Kiara’s betraande woede, James’ verbijsterde stilte, Daisy’s smekende wanhoop. De mensen die hem hadden opgevoed. En de vreemden die hem ooit verloren hadden.
James sprak eindelijk. “Je zegt … hij volgde je van de boot? Dat het niet…?” Hij kon de zin niet afmaken. Robert knikte langzaam. “We hebben hem niet meegenomen. We hebben hem gevonden. En toen was het schip weg.” James wendde zich tot Kiara. “Het was Napels. Je zei dat Napels de laatste keer was dat je hem zag.”