Kiara bedekte haar mond. Haar knieën begaven het bijna. “Ik dacht dat iemand hem had gepakt.” Ze fluisterde de woorden als een zuur geworden gebed. “Ik dacht dat hij meegenomen was.” Daisy ontmoette haar ogen. “We hebben nooit geweten wie hij was. Maar we bleven van hem houden alsof hij van ons was.”
Lucas zei niets. Het voelde alsof de kamer binnenstebuiten was gekeerd. De vloer had net zo goed kunnen instorten. Zijn hele leven – zijn fundament – was plotseling gemaakt van het verdriet van iemand anders. Hij was iemands wonder en iemand anders’ tragedie. Beide waarheden botsten in het midden van zijn borstkas als sterren.