“Ik wist het niet,” zei Lucas met een schorre stem. “Ik wist hier niets van.” Kiara deed een stap naar hem toe. “Maar nu wel,” fluisterde ze. “Je was eerst van ons. Je bent nog steeds van ons.” Daisy huiverde, maar zei niets. Lucas draaide zich om. De muren voelden te dichtbij. De kamer, te luid.
Lucy legde een hand op zijn schouder, stil. Zijn kleine zusje. De enige die niet had gesproken. Haar ogen zeiden alles: dat ze van hem hield, zelfs als het bloed niet overeenkwam. Zelfs als het lot er een puinhoop van had gemaakt. Lucas slikte hard. Niets zou meer hetzelfde zijn.