Een golf van uitputting overspoelde Oliver toen de ernst van de woorden van de agent op hem wogen. Gevangenschap – de gedachte deed hem huiveren. Opgesloten zitten achter koude, steriele muren, wegkwijnend terwijl buiten het inferno woedde. Het was een lot dat erger was dan de dood.
Hij zakte terug in de kussens, de ziekenhuislakens van stijfsel voelden plotseling aan als boeien. Zijn familie kwam dichterbij, hun bezorgde gezichten wazig door zijn tranen. “Maak je geen zorgen, we komen er wel uit,” zei Liam, hoewel zijn stem trilde van twijfel. Oliver wou dat hij kon geloven dat het zo eenvoudig was. Maar hij voelde de vlammen al bijna aan zijn huid likken. De tijd stond niet aan hun kant.