De plagerijen die hij moest doorstaan, de ontberingen die hij moest doorstaan – ze kregen allemaal een nieuwe betekenis. Zijn bestaan was het schip van een ander geweest, een stille passagier op zijn levensreis. Hij worstelde met het gewicht van deze onzichtbare aanwezigheid, de schaduwtweeling die een stil onderdeel van zijn leven was geweest.
Terwijl het wiel van de tijd onvermoeibaar ronddraaide, maakten dagen plaats voor weken en weken voor maanden. De steeds veranderende seizoenen, een eeuwenoude dans van de natuur die hij al ontelbare keren had gezien, kregen nu een diepere betekenis voor Rohan. In de eb en vloed van de tijd vond hij troost en leerde hij geleidelijk aan in het reine te komen met zijn buitengewone lot. De wetenschap dat hij gastheer was van een leven in hem, een onuitgesproken wonder, resoneerde diep, waardoor hij zijn bestaan als niets minder dan wonderbaarlijk beschouwde.