Maar ondanks de wervelende wervelwind van wetenschappelijke interesse en sensatie bleef Rohan bij zijn identiteit. Hij was nog steeds Rohan – de boer die de grond cultiveerde, de zoon die zijn familie koesterde, de vriend die standvastig was in zijn gemeenschap. De verrassende openbaring had slechts een extra laag toegevoegd aan zijn begrip van zichzelf, een stille echo van de geheimen van het universum die fluisteren over de onpeilbare complexiteit die in het weefsel van het leven verweven zit.
De waarheid over de buitengewone wending in zijn leven had een diepgaande invloed op Rohans perceptie van zichzelf en zijn verleden. Hij keek terug naar zijn oude foto’s, zijn ogen gefixeerd op de gezwollen buik die het onderwerp was geweest van spot en grappen. Hij zag het nu als een bewijs van veerkracht, een unieke band van broederschap samengebald in één lichaam. Zijn aanvankelijke schok maakte plaats voor een bedachtzame kalmte, een nieuwe waardering voor de ongewone reis die het leven voor hem had uitgestippeld.