Elke cyclus weerspiegelde zijn eigen reis door schok, acceptatie, groei en introspectie.
In het ritme van de natuur vond hij parallellen met zijn leven. Hij observeerde de zaadjes die hij plantte en weerspiegelde zijn eigen bestaan. De zaden waren begraven in de duisternis, omhuld en gevoed door de aarde, net als zijn tweelingbroer, slapend en omhuld in hemzelf. Hij zag ze groeien, opkomen naar de zon, veerkrachtig tegenover stormen en droogtes, zijn eigen gevecht belichamend door de aanvankelijke schok en de daaropvolgende acceptatie van zijn toestand.