De jaren gingen voorbij en Rohans leven vond een ritme. Hij vond liefde, acceptatie en respect – allemaal dingen die zo onbereikbaar leken in de schaduw van zijn aandoening. Zijn ervaring had hem een unieke kijk op het leven gegeven, een die hem de kleine momenten, de eenvoudige genoegens die het leven te bieden had, deed waarderen. Ondanks de buitengewone omstandigheden van zijn bestaan, ontdekte Rohan dat de meest diepgaande momenten vaak de meest gewone waren.
Zijn reis van een geplaagde boer naar een medisch wonder en een baken van hoop was even buitengewoon als verhelderend. Het leerde hem en de wereld waardevolle lessen over veerkracht, empathie en het opmerkelijke vermogen van de menselijke geest om zich aan te passen en te overwinnen. Terugkijkend op zijn leven realiseerde Rohan zich dat zijn reis, met al zijn pijn en glorie, de moeite waard was geweest.