Hij legde uit dat identificatie in 2008 gebaseerd was op beperkte databases; patiënten in de langdurige zorg werden toen niet routinematig met elkaar vergeleken. “Als jouw comapatiënt Ward is,” zei hij voorzichtig, “heb je misschien iemand gevonden die we twee keer zijn kwijtgeraakt.” Hij vroeg Helen om hem op de hoogte te houden; hij zou ondertussen proberen contact op te nemen met Ward’s laatst bekende verwanten.
Tijdens rustige uren begon Helen zijn opgenomen spraak in te voeren in een linguïstisch hulpmiddel dat gebruikt wordt bij neuro-rehabilitatie. Ze schrok van het transcript. Tussen de gebroken zinnen verschenen duidelijke clusters van geologisch vocabulaire als breuklijnen in de taal: basalt, magmapluim, drukgradiënt, heuvelrugverschuiving. Dit was geen toeval, iets in hem werkte nog steeds.