“Laat…druk los,” fluisterde hij, alsof hij elk geluid testte. Toen putte de inspanning hem uit en gleden zijn ogen weer dicht. De monitoren stabiliseerden. Helen ademde uit, half uit frustratie, half uit ontzag. De waarschuwing, als dat het was, bleef opgesloten in lettergrepen die weigerden mee te werken.
Buiten rolde de donder over de stad, zwak maar onophoudelijk. Helen zat lang nadat haar dienst erop zat naast zijn bed en staarde naar de trage hartslag op de monitor. Machines zoemden om hen heen, een door mensen gemaakte echo van een diepere trilling die ze nog niet kon benoemen.