De detective wierp een blik tussen het bed en een vervaagde foto, lette op de botstructuur, littekens. “Sterke gelijkenis,” mompelde hij. “Gezien de storm, de verwondingen… is het aannemelijk.” Maar het volgende geluid bezegelde de zaak. De lippen van de patiënt bewogen en een stil woord kwam van ergens dieper dan verwarring.
“Rach,” fluisterde hij. Rachels knieën knikten bijna. “Hij is de enige die me ooit zo heeft genoemd,” zei ze terwijl ze haar mond bedekte. De rechercheur knikte langzaam. “Gezien de omstandigheden, de foto, de eerdere reddingsverslagen en die herkenning, ben ik tevreden om dit van Patiënt Onbekend naar Afdeling te verplaatsen, Caleb. Officiële ID-geopende zaak.”