Op dat moment was er geen labrapport nodig. Calebs identiteit werd bevestigd door herinnering, zowel emotioneel als procedureel. Helen legde het vast voor het officiële dossier, hoewel woorden ontoereikend voelden. Op dat moment bestond Caleb Ward weer, niet als een nummer, maar als een man met een geschiedenis en een waarschuwing die nog niemand had gehoord.
Vanaf dat moment week Rachel zelden meer van zijn zijde. Ze sprak zachtjes over hun jeugd, hun ouders, de jaren die ze doorbracht met e-mailen naar politie en universiteiten voordat ze het opgaf. In het begin kreeg hij alleen haar bijnaam en losse lettergrepen te horen. Maar hoe langer ze praatte, hoe meer zijn spraak begon te lengen rond haar stem.