Op een middag, toen Rachel de bergkam beschreef waar hij haar ooit mee naartoe had genomen om te wandelen, viel er iets op zijn plaats. Calebs blik werd scherper. “Ze… bouwden… meer?” lukte hem. Rachel bevroor. “Ja,” zei ze langzaam. “Nadat jij verdween, breidden ze uit. Huizen. Winkels. Ze zeiden dat de rapporten het goedkeurden.” Zijn ademhaling stokte en deze keer kwamen de woorden met meer kracht.
“Niet… vrijgegeven,” fluisterde hij. “Druk… gevangen.” De lettergrepen waren gebroken, maar de intentie erachter was veranderd. Het waren niet langer losse termen; het waren delen van een zin, fragmenten van een waarschuwing die hij zeventien jaar eerder had geprobeerd af te geven en nooit had afgemaakt.