De fragmenten vielen eindelijk op hun plaats. Wat leek op willekeurige technische ruis vormde nu een samenhangend patroon, geleid door de persoon die zijn taal het beste kende. Helen voelde een rilling. Dit was de eerste keer dat zijn toespraak minder aanvoelde als een herstel en meer als een vertraagd alarm.
Rachel hielp Helen zijn spraak sneller te decoderen. Vanuit haar herinnering aan zijn werk legde ze uit hoe precies de stad over de bergrug een ecologische ramp was die op zich liet wachten. Samen bouwden ze een ruwe kaart van een plan op ziekenhuispapier.