Hij fluisterde opnieuw, luider deze keer, maar de lettergrepen liepen door elkaar. “Ma…rr…in…rr…evacueer.” De spieren in zijn nek spanden zich; sensoren knipperden rood en registreerden een hartslag die sneller ging door iets dat dieper zat dan pijn. Helen hield zijn schouder recht en prevelde kalmte, hoewel onrust zich door haar borst verspreidde als een echo van onder de grond.
“Rustig,” zei ze. “Je bent in het Memorial Medical Center.” Hij knipperde alsof de woorden niets betekenden, zijn blik ging door de kamer met machines, digitale schermen en steriel licht. Voor een man die zo lang geleden voor het laatst bij bewustzijn was, moet zelfs de veiligheid er onbekend hebben uitgezien, alsof hij per ongeluk in de toekomst wakker werd.