In de hoekmarge stond een handgeschreven notitie die haar de adem benam: “Drukopbouw = onvermijdelijk vrijkomen.” De woorden waren twee keer onderstreept. De datum ernaast was slechts enkele weken voor de storm die hem bijna had gedood. Het was niet zomaar een hypothese. Het was een aftelling.
Buiten woedde opnieuw een storm. Donder rommelde over de grond als onderaards gekreun. Toen de bliksem tegen de ramen flitste, besefte Helen de vreemde symmetrie. De wereld boven beefde, net als zeventien jaar eerder, toen niemand volledig had gehoord wat Ward probeerde te zeggen.