Terug in Memorial vond Helen Caleb half wakker, zwevend tussen werelden. Machines zoemden om hem heen, maar voor één keer voelde de grond stevig aan. Ze pakte zijn hand. “Ze hebben je werk gezien,” zei ze. “Ze handelen er nu naar. Evacuaties. Drukvermindering. Je hebt het niet kunnen publiceren, maar ze hebben eindelijk geluisterd.”
“Je… hebt me gehoord,” ademde hij.
“Je hebt bewijs achtergelaten,” antwoordde ze. “Ik heb het net afgestoft.”
Hij probeerde te lachen, maar het kwam eruit als een zucht van verlichting, een gewicht dat zijn borstkas verliet. Ergens ver onder hen boorden boren door rotsen om de aarde te helpen uitademen.